~ Rozdział czternasty

               Zmieniając temat, myślała, że tak łatwo bym jej odpuścił? Pozwoliłbym tak po prostu zapomnieć, co przed chwilą padło z jej ust? Nie... To było zbyt poważne i nie mogłem nadal uwierzyć, że chciała odebrać komuś innemu życie. Kto jak kto, ale nie ona.

      - Gadaj... - Złapałem dłońmi jej ramiona i przysunąłem do siebie tak, aby nasze czoła się prawie stykały.

      - Hej, zostaw ją! - Poczułem, jak dziewczyna stojąca obok, weszła między nas i obdarowała mnie cierpkim spojrzeniem.

               Warknąłem na nią i w nerwach po prostu popchnąłem. Upadła na chodnik, ale nic poważnego się jej nie stało. Amanda wpadła w furię i zaczęła na mnie krzyczeć. Z jej psychiką działo się coś niedobrego. Nie poznawałem jej... W nocy była taka spokojna... A teraz jakby wstąpił w nią diabeł... Chciałem ją uspokoić, ale nim zdążyłem ją ponownie złapać, gdzieś pobiegła. Widziałem, że była tym wszystkim zmęczona, że jej życie stało się pokręcone i być może to wszystko było przeze mnie...

               Nie przejmując się leżącą nadal dziewczyną, podążyłem za Amy. Za wszelką cenę chciałem odkryć to, co ukrywała widocznie nie tylko przede mną, lecz nawet przed swoją przyjaciółką. Co ją tak zdenerwowało? Kogo musiała zabić i dlaczego bała się mi o tym  powiedzieć? Tego typu pytania krążyły po mojej głowie przez całą wędrówkę za nią, aż do momentu gdy dotarłem pod jej blok. Wbiegłem do środka, ale jej już nie było i nie wiedziałem, które drzwi prowadziły do jej mieszkania. Postanowiłem więc na nią zaczekać i usiadłem na schodach. Mogły mijać godziny, ale nie miałem zamiaru się stąd ruszać, dopóki nie porozmawiałbym z Amandą. No chyba, że w końcu zagroziliby mi policją...

               Nagle do budynku weszła jej koleżanka, którą widocznie darzyła dużym zaufaniem. Jednakże nie na tyle dużym, aby zdradzić jej swój sekret. Zmierzyła mnie wzrokiem i syknęła coś pod nosem.

      - Masz jakiś problem? - Warknąłem na nią, gdy przeszła obok mnie.

               Nic nie odpowiedziała i zaraz potem zniknęła z mojego pola widzenia. Ta dziewczyna ewidentnie mnie nie znosiła i nie wiedziałem dlaczego, ale to teraz było najmniej istotne.

Amy's POV

               Jak tylko wbiegłam do domu, zamknęłam drzwi na zamek i próbowałam złapać oddech. Oparłam się o ścianę i osunęłam na podłogę. Moja kostka wyglądała jeszcze gorzej i bolała bardziej niż podczas zranienia. Wszystko zaczynało się pogarszać. Wszystko zaczynało przybierać inny kierunek, a ja nie mogłam tego powstrzymać. Tak naprawdę to wszystko było moją winą...

      - Amanda?! - W progu stanął mój tato.

               Miałam nadzieję, że go akurat teraz nie było w domu. Znowu się pomyliłam... Nie mogąc na niego patrzeć, wstałam i pragnęłam zamknąć się w swoim pokoju, ale jak tylko stanęłam, przewróciłam się.

      - Co ci się stało, córciu... - Tato podbiegł do mnie i od razu zaczął badać wzrokiem całe moje ciało, aż w końcu dotarł do zawiązanej koszulki u dolnej części mojego ciała.

               Szepcząc coś pod nosem, ujął mnie i wziął na ręce, po czym wszedł ze mną do swojego pokoju i położył na łóżku. Wyciągając apteczkę, zaczął w dość profesjonalny sposób opatrywać skaleczoną stopę. Nigdy wcześniej nie miałam styczności z takimi obrażeniami i nie musiałam oddawać się w jego ręce, ale po chwili się uspokoiłam i przestałam wiercić, co go zadowoliło.

               Gdy skończył, zawiązał mi ją bandażem i poszedł do łazienki. Usiadłam na brzegu łóżka i wzięłam kilka głębokich oddechów. Musiałam w te kilka minut wymyślić jakieś dobre wytłumaczenie, chociaż sądząc po tym, jak zareagował na mój powrót, był raczej szczęśliwy, niż zły...

      - Napij się... To da ci siłę... - Podał mi kubek z czymś, co niezbyt przyjemnie pachniało.

               Upiłam łyk i pozwoliłam mu usiąść obok, aby wytłumaczyć zaistniałą sytuację. Wolałam sama zacząć, bo jeżeli on zadawałby mi pytania, mogłabym się pogubić i wtedy dopiero byłoby nie za fajnie.

      - Tato, przepraszam... Telefon miałam wyciszony i nie słyszałam... Wszystko przez tę kostkę wiesz... Nie miałam sił iść dalej... Jak na złość nie miałam tam zasięgu. Przespałam się w lesie i dzisiaj rano wsiadłam w autobus, aby wrócić do domu...

               To była chyba najlepsza wymówka, jaką udało mi się wymyślić tak na poczekaniu. Miałam tylko nadzieję, że mi uwierzył...

      - Skarbie, a skąd miałaś męską koszulkę? - Zmarszczył brwi, ale wyraz jego twarzy złagodniał i poczułam się pewniej podczas wymyślania fałszywych zeznań z ubiegłej nocy.

               Powiedziałam mu, że jakiś przechodzący chłopak trochę mi pomógł, ale nieco się spieszył i dlatego oddał mi ją, abym zrobiła sobie opaskę uciskową. Sama z tych bredni w myślach się śmiałam, ale grunt, że mi uwierzył. Pogłaskał mnie po głowie i dodał, że bardzo się ucieszył, gdy ujrzał mnie w domu. Ponownie złożył na moim czole pocałunek, aż w końcu puścił mnie i mogłam pójść do swojego pokoju.

      - Tato...dziękuję. - Mruknęłam na wychodnym i przeszłam przez korytarz.

               Przymknęłam drzwi od swojego pokoju i usiadłam na łóżku. Najpierw wzięłam kilka spokojnych i głębokich wdechów, aby rozładować niepotrzebny stres, który się we mnie zbierał od samego rana. Justin wiedział już połowę prawdy... Jeżeli dowiedziałby się, że to on był celem, byłoby po mnie. Zamiast tego, to on zabiłby mnie... A na dodatek McCann zabiłby moją rodzinę... To się zupełnie nie trzymało logicznego myślenia... Każde wyjście było idiotyczne i prowadziło do jakiegoś nieszczęścia.

               Odrzucając złe myśli, wyciągnęłam z szafy jakieś czyste ubrania i bieliznę, po czym wyszłam i podążyłam holem do łazienki. Wzięłam dość długi prysznic, a gdy wyszłam, tato zawołał mnie do salonu.

      - Tak? - Zapytałam, stając w progu i ujmując w dłoń jakiegoś cukierka.

      - Zostań dzisiaj w domu, dobrze? Na schodach siedzi miejscowy Shadow... Nie chciałbym, aby coś ci zrobił. Jest niebezpieczny i Bóg wie, na kogo czeka. A więc, zostaniesz? - Podszedł do mnie i położył dłoń na ramieniu.

               Gdy usłyszałam przydomek, którego wolałam już nie słyszeć, landrynka uwięzła mi w gardle. A więc pobiegł za mną... I teraz wiedział, gdzie mieszkałam, co wiązało się z nieprzespanymi nocami.

      - Dobrze, ale i tak chciałam iść się przespać. Więc... dobranoc... - Mruknęłam, połknęłam już prawie rozpuszczonego cukierka i powróciłam do swoich czterech ścian.

               Spoczęłam na krześle, przy biurku i odpaliłam laptopa. Pierwsze co zrobiłam, sprawdziłam swoje konto na portalu społecznościowym. Miałam dwie wiadomości i jakieś dwa powiadomienia. Sprawdziłam i jakieś dwie nieznajome mi osoby polubiły mój post sprzed ponad dwóch tygodni. Zamieściłam go zaraz po tym, jak dowiedziałam się, że mój były, już nieżyjący chłopak mnie oszukiwał.

" Czasami umartwienie ciała jest lepsze, niż ciągła walka z aspektami ludzkiej egzystencji...Zaznanie spokoju jest czymś, o czym każdy marzy. "

               Posypały się pod tym wpisem różne komentarze. Niektórzy nawet twierdzili, że to ja zabiłam Christian'a, ale sprawcą był... Właśnie. Znowu w myślach utkwiło mi imię, które wywoływało dwa uczucia na raz. Szybko jednak pochłonęłam inne myśli. Mianowicie te dwie wiadomości. Jedna była od mojej koleżanki ze szkoły, Katie, czy podałabym jej lekcje... Parsknęłam i szybko przeszłam do tej drugiej. Czytając już pierwsze dwa słowa, wiedziałam, o czym będzie dalsza treść.

              Patrick McCann był naprawdę przebiegłym facetem. Wiedział o mnie, jak i o mojej rodzinie bardzo dużo. Opisał moje dawne dzieciństwo zupełnie, jakby był jego częścią... Owszem, wywołało to u mnie przerażenie, ale gdyby nie fakt, że pod moim blokiem był Justin...

              Właśnie... Kolejny dowód na to, że nie potrafiłam strzelić w niego bronią, którą dostałam... Marszcząc usta, ukucnęłam i podniosłam delikatnie materac. Wyjęłam pistolet oraz kilka naboi. Naładowałam go i zabezpieczyłam, aby przypadkiem nie zastrzelić siebie, bądź mebli. Wtedy na pewno nie uszłoby mi to na sucho... Zaczęłyby się pytania skąd wytrzasnęłam broń.

              Odruchowo włożyłam ją w tylną kieszeń spodni i zakryłam tyłek bluzą. Podeszłam do okna i nie mogłam przestać myśleć o tym, że właśnie teraz tęskniłam za kimś, kogo nie powinnam w ogóle dotykać, ani całować. Przykładając dłoń do ust i zamykając oczy, poczułam jego aksamitne wargi... Gdy oboje zasnęliśmy na jego werandzie przed domem... Jego zapach był dla mnie jak odmiana jakiegoś narkotyku. Pozwalał mi się uspokoić, a jednocześnie poczuć odrobinę bezpieczeństwa, którego bardzo mi brakowało przez ostatnie kilka lat. Nigdy nie czułam czegoś równie mocnego nawet przy swoim byłym chłopaku. Nawet przy tacie nie mogłam stwierdzić, że nic mi nie groziło ze względu na jego zmienny charakter i porywczość do karania dzieci za pomocą przemocy.

              Otwierając oczy, dostrzegłam, jak Justin siedział na ławce i wpatrywał się prosto w moje okno. Ujrzałam, jak jego oczy zawzięcie wpatrywały się w moje, gdy nasze spojrzenia się ze sobą spotkały. Poczułam, jak fala gorąca uderzyła w moje ciało i rozprzestrzeniła się w każde jego zakątki. Oddech ponownie stał się nierówny, a gdy on to zauważył, wstał i odszedł. Lecz nie daleko. Wsiadł do samochodu i tam siedział. Nie odjechał, ani nawet nie odpalił silnika. To musiało oznaczać tylko jedno. On chciał, abym do niego przyszła... Inaczej nie ukazałby mi takiej postawy... Tak myślałam...

              Odchodząc od szyby, wyszłam na korytarz, aby sprawdzić, czy jeżeli opuściłabym mieszkanie, ojciec byłby w stanie to usłyszeć. Ujrzałam jak oglądał mecz i był nim pochłonięty... Uznałam zatem, że droga wolna i nim się spostrzegłam, byłam już na klatce schodowej. Bałam się wyjść, bo nie do końca byłam pewna, czy chciałam tłumaczyć się Justinowi, o co chodziło... Chciałam po prostu być obok niego. Poczuć jego zapach i usłyszeć jego głos. To był mój cel...

               Gdy ujrzałam go siedzącego za kierownicą, wszystkie moje smutki odeszły. Zbliżając się do auta,  czułam jak narastało we mnie jeszcze większe poczucie jego bliskości... W końcu otworzyłam drzwi i usiadłam na miejscu pasażera. Nie wiedziałam co zrobić, co powiedzieć. Milczałam...

      - Bądź ze mną szczera. - W aucie rozbrzmiał głos chłopaka.

               Zagryzłam delikatnie wargę, a chwilę później na niego spojrzałam. Wydawał się być spokojny.

      - Justin... Ty mnie źle zrozumiałeś... Usłyszałeś tylko kawałek mojej wypowiedzi, przez co zrozumiałeś zupełnie coś innego...  - Mruknęłam z nadzieją, że ponownie łyknąłby haczyk...

               Parsknął, po czym się zaśmiał. - Tak? To niby co miałaś na myśli? Co miałaś na myśli, mówiąc, że musisz zabić?! - Niemalże krzyknął, a jego ręce uderzyły w kierownicę.

      - Nie krzycz na mnie! Czy ja jestem jakimś przedmiotem, czy człowiekiem, co?! - Mi również puściły nerwy.

               Chciałam mu w końcu powiedzieć, że nawet w najgorszych sytuacjach mógłby zapanować nad swoimi wybuchami, ale się zamknęłam... Każdy normalny człowiek był w stanie zapanować nad takimi odruchami i on także umiał, lecz po prostu nie zdawał sobie z tego sprawy... Był zagubiony.

               Nic nie odpowiedział. Spojrzał w przeciwną stronę i zamilkł. Dopiero teraz miałam okazję, aby powiedzieć sfałszowaną wersję tego, co wypowiedziałam przy Leslie.

      - Wiesz dobrze, że nie byłabym w stanie zabić jakiegokolwiek człowieka... Chodziło mi o zabicie zwierzyny, która pojawiła się w tej okolicy. Nie mam już siły na tego osobnika... Mój ojciec też próbował coś z tym zrobić, ale za każdym razem policja go odsyłała... Gdy go zobaczyłam, jak weszłam do domu, to się przestraszyłam. Ta bestia go pogryzła i podrapała... Muszę coś z tym w końcu zrobić, bo inaczej stracę swojego ojca...  - Mówiąc to, postarałam się, aby mój głos wydawał się łamiący, ale o łzy już nie musiałam się starać.

               Czułam się okropnie, okłamując Justina, tym bardziej, że to, co powiedziałam, było cholernie głupie. Nie wiedziałam czemu, ale jakaś cząstka mnie pragnęła mówić mu tylko prawdę i może gdybym powiedziała mu, kto tak naprawdę zostanie przeze mnie zabity, byłoby łatwiej.

      - Zwierzę? Jakie? Lisa? Może kota, co?

               Nie musiał mi uwierzyć... Miał wybór... Mógł po prostu mnie wyzwać i odjechać. Mógł po prostu nie mieszać się w moje życie. Gdy nie usłyszał ode mnie żadnego wyjaśnienia, odpalił silnik i odczekując kilka minut, spojrzał na mnie. Oschłym tonem głosu kazał opuścić mi swoje auto.

      - Co? Dlaczego? Gdzie chcesz jechać...? - Pytania, które mu zadałam, popłynęły z rozczarowania i nie powstrzymałam się przed wypowiedzeniem ich na głos.

               Nie chciałam takiego zakończenia. Chciałam jeszcze raz poczuć jego usta. Tęskniłam za nim, ale nie byłam tak do końca pewna, czy go pokochałam.

      - Wysiadaj! - Krzyknął, a serce zakuło mnie, jakby ktoś wbijał w nie gwoździe.

               Byłam wytrzymała na ból oraz krzyki. Jeżeli bym teraz wyszła, mogłabym prawdopodobnie już nigdy więcej go nie ujrzeć, dlatego zaprzeczyłam i nim zdążył coś powiedzieć, zapięłam pas. Spoglądał na mnie z lekkim zdziwieniem, ale nic nie dodał, tylko nacisnął pedał gazu i z piskiem opon odjechał.

Justin's POV

                Ta mała suka działała mi coraz bardziej na nerwy, ale jednocześnie sprawiała, że mógłbym z nią przetrwać wszystkie końce świata. To było cholernie mylące. Z jednej strony chciałem żeby ze mną pojechała, ale z drugiej chciałem pobyć sam i spotkać się z jedną osobą. Mianowicie ze swoim kumplem, który pomógłby mi zapomnieć o wszystkich kłopotach i napić się dobrej wódki.

                Zamierzałem pojechać do swojego dawnego domku, oddalonego o ponad czterdzieści kilometrów. Amanda przez większość czasu siedziała cicho, a chwilami nasze spojrzenia na siebie natrafiały. Nie wierzyłem jej w historyjkę o zwierzęciu. Czułem, że coś przede mną ukrywała. Może gdyby spędziła trochę czasu razem ze mną, wtedy by zmiękła i powiedziałaby coś więcej? Ten pomysł wydawał się być dobrym rozwiązaniem i chciałem wpleść go w dzisiejszy dzień.

      - Nie śpij... - Lekko się uśmiechnąłem, aby pokazać Amy swój spokój.

                Spojrzała na mnie lekko zaskoczona nagłą zmianą nastroju, ale po chwili dało jej to jakąś satysfakcję.

      - Możemy się zatrzymać? - Zapytała cienkim głosem.

                Zwalniając, wjechałem w leśną dróżkę i przystanąłem. Odpięła pas i wyszła, po czym oparła się o pobliskie drzewo i wciągała świeże powietrze do swoich płuc. Wyszedłem i podszedłem do niej od tyłu, po czym złapałem ją w pasie. Dziewczyna przechyliła lekko głowę w bok, a z jej ust wydobył się cichy jęk. Trafiłem w jej słaby punk. Musnąłem ustami jej kark, a dłonią pieściłem ramię.

      - Justin... - Mruknęła, odwracając się.

                Spojrzałem na nią pytająco, ale żadne z nas nie chciało nic mówić. Nasze usta się złączyły, a moje ciało na nią naparło powodując, że lekko zagryzła moją dolną wargę.

No, dziękuję, że aż tyle komentarzy pojawiło się pod 13 rozdziałem :)
Do następnej niedzieli :) 
                                  CZYTASZ? = KOMENTUJESZ