~ Rozdział pierwszy

Amy's POV

         Krew spływała po całym jego ciele. Wokół powstawała z każdą kolejną sekundą coraz większa kałuża czerwonej substancji. Jego głos powoli zanikał. Nie wiedziałam co zrobić. Miałam rzucić się mu na ratunek, czy uciec i o wszystkim zapomnieć? To on wysłał mi wiadomość, w której prosił o pomoc. To on mnie zawiódł, skrzywdził i porzucił jak bezpańskiego psa, kiedy ja obdarowywałam go troską i miłością. Sumienie chciało przejąć władzę nad moim ciałem, ale broniłam się.
          Znienawidziłam go w przeciągu kilku sekund, a teraz miałam ratować jego tyłek? Nie, to było za duże wyzwanie dla moich uczuć. Podniosłam z ziemi swoją torbę i uciekłam. Biegłam przed siebie z zabójczą prędkością, jak na moją osobę, ale myśli i tak nie chciały odejść. Zabroniłam sobie postoju. Przysięgłam sobie, że już nigdy nie będę zwracać uwagi na jakiekolwiek ludzkie cierpienie, co było dla mnie całkiem obcym stwierdzeniem. Pragnęłam pozbawić siebie uczuć. Pod każdym względem. Chciałam być obojętna. Żyć tylko dla siebie. 
          Lecz wtedy mocno uderzyłam głową o czyjąś klatkę piersiową. Zachwiałam się, ale nie upadłam. Poczułam, jak obejmował moje włosy i zaciskał je w pięści. Serce podskoczyło mi prawie do gardła. Ogarnął mnie strach i lęk przed nieznanym. Nie wiedziałam, kto to był. Czułam tylko męskie perfumy zmieszane z potem.  
         Nie miałam odwagi spojrzeć mu w oczy. Odurzał mnie jego zapach. Wiedziałam, że był to ktoś silny i w pewnym stopniu niebezpieczny. Po czym to stwierdziłam? To było proste. Jaki normalny chłopak włóczył się po lesie o drugiej w nocy? W dodatku samemu? Nagle usłyszałam, jak zaciągał się moim zapachem, wydając z siebie delikatne pomruki.  
    - Kim jesteś? - starałam się zachować spokój. 
         Ujrzałam dość wysokiego chłopaka z nieogarniętymi włosami oraz oczami czarnymi jak kawałek węgla. Jego twarz była pozbawiona jakichkolwiek emocji.  Na jego widok odjęło mi mowę. Wyglądał inaczej, niż chłopacy, których widywałam na co dzień. Delikatnie rozchyliłam usta z zakłopotania, które wdzierało się do mojego ciała.. Zaczął obmacywać dłońmi moje włosy, a ja wpatrywałam się w niego jak w jakiś obiekt pożądania. 
         Wydęłam usta, gdy przejechał palcem po moim ramieniu. Odsunęłam się, a chłopak nadal milczał. Wsunął dłonie w kieszeń, a jego postawa się nieco rozluźniła i wzbudziła we mnie jeszcze większą intrygę.   
    - Nie znasz mnie? - gdy tylko się odezwał, moje ciało pochłonęły dreszcze. 
          Zagryzłam wargę, nie wiedząc co powiedzieć. Powinnam go znać? A może w tej właśnie chwili groziło mi jakieś niebezpieczeństwo? Może był to gwałciciel o którym huczało całe miasto, a ja jak zwykle nic o tym nie wiedziałam?  
          Przed chwilą pozbyłam się widoku zakrwawionego Christian'a, a teraz ponownie zaczęłam się bać o własne bezpieczeństwo. Może i byłam egoistką, ale nikt nigdy nie pozwolił mi ukazać swojego serca.
Pokręciłam przecząco głową, na co chłopak parsknął. - No to się nie dowiesz. - z jego ust wydobył się chichot. Zaraz potem zniknął, zostawiając po sobie zapach swoich perfum.  

~

          Tamtej nocy nie wróciłam do domu. Za dużo wrażeń jak na jeden, cholernie pokręcony dzień. 
Wyciągnęłam klucze z kieszeni i delikatnie przekręciłam zamek w drzwiach, aby nie zerwać na równe nogi swojego cholernie surowego ojca. Weszłam do domu i zdjęłam buty, po czym powiesiłam kurtkę na wieszaku. Trzymając w ręku torbę, poszłam do kuchni, aby napić się czegoś orzeźwiającego. 
    - W końcu raczyłaś wrócić do domu. Lepiej znajdź dobre wytłumaczenie, inaczej masz szlaban. - usłyszałam srogi ton głosu mojego ojca. 
          Ciężko westchnęłam i odwróciłam się. Byłam w stosunku do niego taka sama, jak on do mnie. Wzruszając ramionami, ominęłam go ze szklanką wody i poszłam do swojego pokoju. Rzuciłam torbę w kąt, a w rękę ujęłam laptopa. Odpalając go, upiłam łyk trunku i odstawiłam szklankę na stolik. 
          Zalogowałam się na portal społecznościowy, bo robiłam to dość często po powrocie do domu. Tym razem nie wiedziałam, że byłabym w stanie przeklinać kolejne minuty swojego całkiem trudnego życia w myślach.  
" Christian Mount został zamordowany. Nikt nie wie, kto jest sprawcą. Policjanci badają każdy trop." - Jego najlepszy przyjaciel udostępnił link do artykułu na stronie naszego miasta. 
          Ogarnęła mnie panika. Co, jeśli wzięliby mnie za podejrzaną w owe morderstwo? Ktoś mógł mnie przecież widzieć, gdy byłam tuż obok Chrisa, gdy ten walczył o życie. A ja... po prostu go tam zostawiłam. 
    - Amando Brown, proszę do mnie! - z zamyślenia wyrwał mnie ostry ton ojca. 
          Odstawiając laptopa na półkę, zbiegłam na dół. "Tylko nie policja" - myślałam. Gdy weszłam do korytarza, ujrzałam swoją najlepszą przyjaciółkę, Leslie. 
    - Nareszcie! Wiesz, co się stało?! - wyrzuciła ręce w powietrze na mój widok.
          Skinęłam głową, aczkolwiek nie powielałam jej entuzjazmu. Zaczęła zadawać mi pytania, niczym wykwalifikowana policjantka na stażu. Czy wiedziałam, kto mógł to zrobić, dlaczego, po co.
    - Les, na prawdę nie wiem kto to zrobił i szczerze mówiąc, gówno mnie to obchodzi, więc możesz przestać o tym mówić jak nakręcona pozytywka i się zamknąć? - Srogo na nią spojrzałam. 
           Wiedziałam, że pod moim spojrzeniem zamilknie i skuli się jak bezbronny pies dostający burę od swojego właściciela. Ja chyba miałam coś z ojca. Też szybko wpadałam w złość gdy coś szło niezgodnie z moim planem.  
    - Dzięki. - Ostro rzuciłam i poszłam na górę. 
           Miałam nadzieję, że dzień zleciałby mi na przygotowaniu się do jutrzejszego egzaminu, ale Leslie ponownie ukazała się moim oczom. Weszła niewinnie do pokoju i usiadła na krześle, przy biurku, obdarzając mnie swoim wzrokiem. 
    - Czego chcesz? 
            Przez parę minut milczała. Wpatrywała się w swoje dłonie, a jej usta co chwilę otwierały się i zamykały. Chciała coś powiedzieć, ale widocznie się bała. Westchnęłam i podeszłam do niej. Uklęknęłam obok niej i położyłam dłoń na ramieniu. Przeprosiłam ją za swoje zachowanie, tłumacząc, że miałam ciężką noc i nie chciałam tak na nią naskoczyć.  
    - Dlaczego? Nie było cię w domu na noc? - spojrzała na mnie ze zdziwieniem. 
            W sumie, to wcale się jej  nie zdziwiłam, że tak zareagowała. Nigdy nie uciekałam, nie robiłam tyle problemów co teraz. A to wszystko przez jednego, cholernie zadufanego w sobie chłopaka, Christian'a. 
    - Chris napisał mi wiadomość o drugiej w nocy, że mam przyjść w nasze kiedyś ulubione miejsce. Poszłam. Zastałam go tam... - wstałam i podeszłam do okna - całego zakrwawionego. Błagał mnie o pomoc, ale mu odmówiłam. Odbiegłam stamtąd... A potem... - przerwałam, wracając myślami do tajemniczego chłopaka. Był ... Był po prostu intrygujący i pewny siebie, co wzbudziło we mnie... Właśnie. Nawet tego nie potrafiłam nazwać po imieniu. Powracając do tamtego zdarzenia moim ciałem zawładnęła niewiedza. 
    - A potem co? - wtrąciła moja przyjaciółka, chcąc usłyszeć dokończenie całej tej historii.
    - Wpadłam na jakiegoś chłopaka. Gdy zapytałam kim był, zamiast podać mi chociaż swoje imię to zapytał z lekkim zdziwieniem czy naprawdę nie wiedziałam kim on był. Pokręciłam głową, na co zareagował śmiechem i zniknął mówiąc, że w takim razie się niczego nie dowiem. - dodałam. 
            Kątem oka zerknęłam na Leslie. Może ona wiedziała kto to był? Obserwowałam każdy jej ruch. Gdy skończyłam mówić, na jej twarzy pojawił się lekki grymas. O czym miał on świadczyć? Musiałam ją o coś zapytać, by zaspokoić swoje natrętne sugestie, tworzące się w mojej podświadomości. 
    - Znasz go? - mruknęłam. 
    - Opisz go. - szepnęła zawzięcie, na co ponownie przypomniałam sobie w myślach jego wygląd i wyraziłam to w słowach, tym razem na głos. 
            Skinęła głową, gdy pytająco na nią spoglądnęłam już po opisaniu owego mężczyzny. 
    - A kto go nie zna... - parsknęła - Wiesz, nie dziwię się, że akurat ty go nie znałaś i nie rozpoznałaś. Siedzisz całymi dniami w domu, albo w tym swoim ogródku i nie interesujesz się jakie typki kręcą się po naszym mieście. Dziwię się, że natknął się akurat na ciebie. - wstała i udała się do drzwi. 
            Pierwszy raz usłyszałam coś takiego z jej ust. Tylko dlaczego? Przecież ona nie znała mnie tak, jak ja siebie samą. Nie wiedziała, przez jakie piekło przechodziłam.
    - Kto to jest? - pewnie podeszłam do niej. 
            Chwilę popatrzyła na klamkę, a potem powolnym ruchem otworzyła drzwi. Ujęłam jej bark co spowodowało, że się odwróciła. Nie musiałam pytać po raz kolejny.
    - Niektórzy nazywają go Justin Parker, ale przeważnie wołają na niego Shadow. To najbardziej znienawidzona osoba w całym mieście. Krążą plotki, że zabił własną matkę, a każdej nocy włóczył się po lesie w celu upolowania kolejnej ofiary. Z nikim się nie umawiał, no jedynie z prostytutkami i swoimi kumplami. - warknęła dość ostro. - To nie jest facet dla ciebie.   
           Moje serce zaczęło mocniej bić. Usta mimowolnie się rozchyliły. Zdezorientowanie przejęło władzę nam moim umysłem. O czym ona do cholery jasnej mówiła? Jej słowa brzmiały tak, jakbym oglądała horror i słuchała wypowiedzi jednej z dziennikarek w jakimś programie telewizyjnym w owym filmie.   
    - Lepiej uważaj... - mruknęła i opuściła mój pokój, zatrzaskując drzwi i zostawiając mnie samą sobie. 
Byłam pogrążona tym, co właśnie wypłynęło z jej malinowych ust.
 " To Shadow "

_______________________________________
Witajcie. 
Jeżeli już skusiłeś się, aby przeczytać, pozostaw po sobie komentarz, na pewno wezmę go pod uwagę w dalszym pisaniu. ♥

@AudreeySwag