~ Rozdział piaty

 

        Po kilku godzinach, postanowiłam się odświeżyć. Wyciągnęłam z szuflady czystą bieliznę oraz szary, bardzo wygodny dres. Podeszłam do biurka i odłożyłam tam swój telefon. Następnie zorientowałam się, czy rodzice nie stali pod drzwiami mojego pokoju. Gdy ich nie było, szybko przeszłam przez krótki odcinek korytarza i zamknęłam się w łazience.

        Czyste rzeczy rzuciłam na stojący obok automat, podeszłam do umywalki i spojrzałam w lustro. Wyglądałam... okropnie. Włosy były posklejane od łez, a co gorsza wplątane były w nie kawałki siana. Zagryzając dolną wargę, dłońmi je wyjęłam, po czym zdjęłam bluzkę. Rzuciłam ją na podłogę i oparłam się o porcelanową obudowę. Odkręciłam kran, a spływająca woda zetknęła się z moimi palcami. Przemyłam twarz i przymknęłam oczy. Wzięłam kilkanaście głębokich oddechów, a dźwięk kapiącej wody przypominał mi, że nadal żyłam i oddychałam.

        Po kilku minutach zdjęłam pozostałe części swojego ubioru, po czym wchodząc pod prysznic, przymknęłam szklaną szybę. Odkręciłam kurek z ciepłą wodą i po chwili spłynęły na mnie pierwsze krople zbawienia. Właśnie w taki sposób starałam się zapomnieć o wszystkich sprawach, które były po prostu nie do zniesienia przez mój wycieńczony umysł.

        Ujęłam kosmyk włosów i odgarnęłam do tyłu. Przechyliłam głowę na lewą stronę, a dłonią przejechałam po swoim karku. Rozszerzyłam delikatnie usta i postanowiłam się trochę rozluźnić. Wycisnęłam na dłoń żel i zaczęłam się nim smarować. Tuż po chwili woda go ze mnie zmyła. Czułam się tak, jakbym pozbyła się grzechów podczas spowiedzi. Właśnie to w tym wszystkim uwielbiałam.

        Większość ludzi brała prysznic tylko po to, aby się odświeżyć, zmyć brud, który zebrał się podczas całego dnia. Ale nie ja. Owszem, dbałam o higienę, ale to nie był jedyny argument. Pragnęłam oczyszczenia, a tylko to pozwalało mi o wszystkim zapomnieć.

        Po zakręceniu wody, oparłam się dłońmi o ścianę kabiny prysznicowej. Zamknęłam oczy i starałam się o niczym przez kilka minut nie myśleć. Udało mi się. Zapomniałam o wszystkich wydarzeniach z ostatnich kilku dni. Rozluźniłam swoje napięte mięśnie, a myśli porzuciłam niczym przemoczone ubrania po powrocie do domu z ulewy panującej na dworze. Mogłam tkwić w tym stanie wiecznie. To sprawiało, że mogłam uwolnić się od rzeczywistości i udać się w swój własny świat, do którego nikt nie miał dostępu.

        Chcąc czy nie, musiałam w końcu wyjść. Ujęłam pierwszy, lepszy ręcznik i zaraz po wytarciu się, założyłam bieliznę. Ponownie widząc swoje odbicie w lustrze, związałam włosy w niesfornego kucyka. Z westchnięciem ubrałam dres i wrzuciłam brudne ubrania do kosza.

        Zbliżyłam się do drzwi i bez zastanowienia, otworzyłam je. Wyszłam na korytarz, a moim oczom ukazała się matka. Wraz z jej widokiem powrócił ból, który ponownie zawładnął moim sercem.

     - Amy, porozmawiaj ze mną. - Powiedziała dość ... nietypowym tonem głosu.

        Parsknęłam. Wydawała się taka niewinna. Przez te wszystkie lata mnie odtrącała, na pewno nie raz nazwała mnie "gówniarą".

     - Czy nie uważasz, że jest już na to za późno?

        Jej usta ułożyły się w cienką linię, a zaraz potem zaczęła swoje kazanie, które postanowiłam opuścić. Ominęłam ją i zeszłam do kuchni. Dziwiłam się, że taty znowu nie było w domu. Możliwe, że się pokłócili. Weszłam do pomieszczenia, nalałam sobie soku i upiłam spory łyk. Tuż po chwili ponownie stanęła obok mnie dojrzała kobieta i zaczęła tłumaczyć, dlaczego musieliśmy sprzedać dom. Poprawka. Dlaczego ona musiała sprzedać dom. Zastanawiało mnie jednak, czy ojciec miał jakieś prawa do niego. Przecież kupili go zaraz po ślubie i na pewno oboje podpisywali papiery kupna.

     - Słuchaj, naprawdę mam to gdzieś. Nie obchodzi mnie to.  - Odwróciłam się do niej i uniosłam nieco głos - Wybrałaś jakiegoś dupka, a mnie i tatę zostawiłaś. Nawet ciężko było ci przyjechać na moje urodziny, albo tak po prostu odwiedzić swoją córkę, którą kiedyś tak bardzo kochałaś. Ale nie, ty wolałaś wozić dupę z jakimś ćpunem - Parsknęłam. Czułam, jak cała w środku zaczęłam się denerwować i nie panowałam nad swoimi słowami, odruchami... - Chcesz sprzedać dom? Proszę bardzo, ale pamiętaj. - Podeszłam do niej i uniosłam palec, po czym wskazałam nim na siebie - Mnie już w twoim życiu nie ma. - Syknęłam i podchodząc do szafy w korytarzu, wyjęłam dość dużą walizkę.

        Zabrałam ją do swojego pokoju, przymknęłam drzwi i zdenerwowanie wzięło górę nad wszystkimi innymi emocjami. Podeszłam do szafy i zaczęłam wrzucać ubrania do walizki, nie patrząc nawet co do niej pakowałam.

        W pewnej chwili zaczęłam po prostu płakać, znowu. Osunęłam się po ścianie na podłogę i ujmując w dłoń bluzę, wtuliłam się w nią.

     - Amanda? - Nagle do mojego pokoju wszedł tato. Ubrany był w skórzaną kurtkę, jasne jeansy i biały podkoszulek.

        Zdziwiłam się na jego widok, bo gdy pokłóciłam się z mamą, nie było go. Szybko jednak odtrącając tę myśl, wstałam i stanęłam obok niego obserwując jego każdy, nawet najmniejszy ruch. Najpierw zbadał wzrokiem cały mój pokój, a później jego wzrok skupił się na moim niedokończonym pakowaniu.

     - Czytasz mi w myślach - Lekko się uśmiechnął - Gdy już się spakujesz zawołaj mnie, to pomogę znieść ci te torby. - Chwilę potem odwrócił się w stronę drzwi i ujął klamkę.

        Chciał już wychodzić, gdy nagle pstryknął palcami i dodał, abym się nieco pospieszyła, bo musiał jeszcze pojechać podpisać umowę najmu lokalu.

     - Co? Umowę najmu? To znaczy... - zamilkłam, a gdy chciałam dokończyć, ojciec mi przerwał dopowiadając resztę zdania za mnie.

        Gdy odszedł, dopiero dotarło do mnie, że w końcu nasze problemy miały szanse się skończyć. Matka przestałaby nękać mnie i ojca, abyśmy opuścili dom, który tak naprawdę należy też do nas. Dzięki ojcu będę mogła poukładać sobie wiele spraw i sprawić, że w moim życiu ponownie zawita spokój.

        Wkładając do walizki ostatnią rzecz, czyli spodnie, zadzwonił mój telefon. Poszukałam go wśród różnych papierów na biurku i odebrałam.

     - Cześć Amy. Dlaczego się nie odzywasz? Martwię się o ciebie. - W głośniku zabrzmiał zatroskany głos mojej przyjaciółki.

     - Cześć Leslie. A wiesz... Właśnie się wyprowadzam, nie mam czasu. Możemy się zdzwonić potem? Zadzwonię do ciebie jak będę mogła. - Mruknęłam, zasuwając zamek torby.

        Usłyszałam delikatnie westchnięcie, a po chwili wyrażoną zgodę i dźwięk rozłączonego połączenia. Wrzuciłam natychmiast komórkę do kieszeni swojej torebki. Zabrałam kilka drobiazgów i je do niej wrzuciłam, po czym założyłam torebkę przez ramię, a w dłoń ujęłam walizkę.

        Wyszłam z pokoju i przystanęłam na korytarzu. Chwyciłam klamkę i ostatni raz spoglądając na swój pokój, pożegnałam masę wspomnień. Zamknęłam w końcu drzwi i doszłam do schodów, wołając tatę.

        Po chwili oboje pakowaliśmy nasze rzeczy do jego auta. Matka nawet nie przyszła nas jakkolwiek pożegnać. W sumie, nawet nie chciałam jej widzieć po tych wszystkich kłamstwach z jej strony.

        Wsiadłam do środka, zapięłam pas i spoglądając na niego, odjechaliśmy z posesji. Tato wjechał w główną ulicę naszego miasta i pokierował się na północny - zachód. Tę drogę znałam najlepiej. Dlaczego? Dlatego, że prawie codziennie chodziłam tędy do Leslie. Codziennie jeździłyśmy tędy na rolkach, rowerach i desce, na której może dwa lata temu uczyłam się jeździć.  

     - Mam nadzieję, że spodoba ci się nasze mieszkanie... Będziesz miała blisko do Leslie no i do Paula. - spojrzał na mnie oczekując jakiegoś komentarza.

        Bardzo zaskoczyła mnie wiadomość, że będę miała blisko do Les. Mogłabym zwiększyć nasz kontakt do maximum. Może i nie tryskałam radością, ale czułam się nieco lepiej niż kilkanaście godzin temu.

     - Bardzo się cieszę tato. Będę mogła spędzać z Leslie o wiele więcej czasu. A co do Paula... - odwróciłam głowę i spoglądałam na mijające drzewa - nie wiem czy tak dobrze. Po tym, co zrobił mi Christian, Paul postanowił odciąć się od nas obojga. Twierdził, że to ja stwarzam kłopoty i nie chciał, aby jemu uprzykrzała życie. Nie miałam ku temu żadnych przeciwwskazań. Jednakże gdy Chris umarł, Paul mnie przeprosił. - Czułam, jak moje dłonie zaczęły się pocić.

        Zwykle nie zwierzałam się tacie, ale teraz to było pod wpływem tłumionych w sobie emocji, co zaczęło mnie już po prostu przerastać. - Wysłał mi wiadomość no i wszystkie nasze relacje są umiarkowane. Może, gdy się spotkamy, wszystko sobie jeszcze raz wyjaśnimy. - spojrzałam na niego i lekko się uśmiechnęłam, na co również zareagował miłym uśmiechem.

        Coraz bardziej to wszystko zaczynało przypominać szopkę. Mój ojciec nigdy nie był w stosunku do mnie tak miły i troskliwy. Może dzięki tej całej chorej sytuacji z matką przejrzał na oczy i postanowił zmienić nie tylko moje życie, ale i swoje? Jeżeli tak, to byliśmy oboje na dobrej drodze, aby zacząć wspólnie nowe, całkiem ciekawe życie.

     - No, to jesteśmy. - Zgasił silnik, po czym odpiął pas i wyszedł z auta.

        Zrobiłam to samo co on, a gdy stanęłam na ziemi, ujrzałam osiedle, na którym mieszkała moja najlepsza przyjaciółka. Nie wierzyłam własnym oczom. Uśmiechnięta poszłam za tatą, który prawdopodobnie zmierzał do naszego mieszkania.

        Weszliśmy na drugie piętro i przystanęliśmy przy brązowych drzwiach. Wyjął klucze i przekręcił zamek w drzwiach, po czym wszedł do środka. Na pierwszy rzut oka, niczego nie brakowało. W salonie był stół z czterema krzesłami, sofa i telewizor. Całkiem, całkiem. Pomyślałam. Kuchnia również przypadła mi do gustu. Kremowe szafki idealnie pasowały do czarnych kafelek na podłodze i czarnego blatu, wzdłuż którego rozciągała się kolekcja ozdób wszelkiego rodzaju jak np. porcelanowe figurki słoni i wodne kule.

     - Chodź zobacz swój pokój, Amy. - Usłyszałam ojca wołającego z pokoju obok.

        Podeszłam w wyznaczone miejsce i doznałam olśnienia. Pokój był nie za duży, lecz w sam raz. Wymalowany był na jasny fiolet, a meble były w kremowym kolorze. Wszystko pasowało do siebie idealnie. Nie mogłam się powstrzymać i przytuliłam go, dziękując mu za wszystko. Pierwszy raz od dłuższego czasu poczułam, jak wartościowego człowieka posiadałam w swoim życiu.

         Nie minęła godzina, a moje rzeczy były już na pierwszych półkach w szafie. Usiadłam zmęczona na łóżko, po czym wyjęłam telefon z torebki, która leżała blisko mnie. Postanowiłam spotkać się z Leslie i podzielić się z nią tą miła nowiną. Odebrała po dwóch sygnałach i zgodziła się spotkać za pięć minut pod swoim blokiem. Zrywając się na równe nogi wyszłam z pokoju, krzyknęłam do taty, że wychodziłam i wróciłabym przed dwudziestą drugą, no i wyszłam z mieszkania.

  Justin's POV 

         Zdziwiłem się, że tak po prostu ode mnie odbiegła. Przecież nic jej nie zrobiłem, tym bardziej, że na początku wydawała się zainteresowana moim przybyciem. Parsknąłem po chwili namysłu i pokręciłem głową z rozbawieniem na ustach.

     - Tak szybko to ty się mnie nie pozbędziesz, Amando. - Powiedziałem do siebie, po czym wróciłem do ławki i zabrałem słuchawki. Schowałem je do kieszeni i w tej samej chwili rozległ się dźwięk mojego telefonu. Spojrzałem na wyświetlacz. " Jason" .

     - Co jest?

         Głos mojego przyjaciela był dziwny. Wyczuwałem panikę, ale zarazem spokój. To było cholernie dziwne.

     - Musisz pozbyć się tego cholernego kumpla Christian'a. Policja cały czas węszy, a on w każdej chwili może pokazać im nagranie.

       Tak, Jason miał rację. Powinniśmy się go pozbyć. W sumie... To ja powinienem się tym zająć. Chłopak już mnie dość dobrze zdążył poznać i żal byłoby oddać całą fuchę komuś innemu. Zasłużył zginąć z mojej ręki

     - Dobra, zajmę się tym. Jeszcze dzisiaj chłopak będzie martwy. - Rozłączyłem się i poszedłem skrótami do domu, aby przygotować się do wieczornej roboty.

____________________________________
Okej moi kochani. 
Za nami piąty rozdział, a czytelników sądząc po komentarzach coraz mniej.Dlaczego? 
Bardzo się dla Was staram, pragnę, aby było to dobrze napisane, ponieważ bardzo mi zależy na tym opowiadaniu. Pokochałam je tak, jak i część z Was, dlatego pisząc każdy rozdział, sama popadam w ekscytację. 
Proszę Was zatem.
Wszyscy, którzy czytają tego bloga, bądź ten rozdział... ZOSTAWCIE KOMENTARZ. W ten sposób dowiem się, ilu mam naprawdę wiernych czytelników. 
 Pozdrawiam... Audrey. 

CZYTASZ? = KOMENTUJESZ