~ Rozdział trzydziesty szósty

       

Amy's POV

           Do oczu cisnęły mi się łzy, które były spowodowane czystą frustracją. To wszystko było dla mnie cholernie niezrozumiałe. Jak los mógł dawać mi tak odległe dla mego życia uczucia. Jak mógł stawiać na mojej drodze człowieka takiego, jaki był członkiem gangu, a potem bez argumentów, bez żadnego pieprzonego powodu, bez ani słowa wyjaśnień, wyrywać mi go siłą z rąk.

           Kiedy Justin wyszedł na akcję, wróciłam do naszego pokoju i usiadłam na łóżku. Zaczęłam analizować każdy szczegół z naszej rozmowy i nie mogłam pojąć, jak można było mieć w sobie dwa różne oblicza.

           Zanim poszedł do łazienki, rozmawiałam z Shadow, lecz kiedy z niej wyszedł, pojawił się Justin. Roztrzęsiona ciągle miałam w myślach jego słowa „Jesteś dziwką”. Wzdrygnęłam się na samą myśl o tym, że chłopak do którego żywiłam tak silne uczucia, mógł mnie posądzić o zdradę. Owszem, czułam coś do Dave'a, bo w tych trudnych chwilach, kiedy nie było przy mnie mojego chłopaka, on mnie wspierał i dawał nadzieję, że wszystko z czasem ponownie mogłoby się ułożyć. Nigdy nie zapomniałabym wzroku Dave'a, kiedy oglądał moje poranione ciało. Widziałam w jego pięknych oczach nienawiść i obrzydzenie.

           Podniosłam się z łóżka, aby ściągnąć sukienkę i założyć jakiś dres. Podeszłam do szafy i wygrzebałam z niej czarne dresy i jakąś zwykłą, szarą koszulkę na ramiączkach. Szybkim ruchem pozbyłam się sukienki, rzucając ją na podłogę, kiedy nagle usłyszałam, że drzwi od pokoju się otworzyły.

     - Dave, wyjdź!- pisnęłam, stojąc odwrócona plecami do drzwi.

           Automatycznie zakryłam piersi bluzką, którą trzymałam i z niecierpliwości tupałam nogami. Zamiast usłyszeć zamykające się drzwi, poczułam na swoich ramionach chłodne, męskie dłonie, następnie ciepły oddech na swoim karku. Odchyliłam głowę na bok, aby chłopak miał lepszy dostęp.

           Poczułam, że dłonie zjeżdżały po moich rękach w dół, a następnie zatrzymały się na biodrach.

     - Dave...​- mruknęłam z lekką chrypą, na co chłopak zareagował natychmiast i odsunął się ode mnie.

           Spojrzałam na niego przez ramię, a potem odwróciłam się do niego przodem. Nie wiedziałam, co mną kierowało. Brakowało mi czułości. Od dłuższego czasu, ciągle byłam poniżana, a chłopak, który mi się teraz przyglądał, zawsze był przy mnie. Kiedy był w pobliżu, czułam się bezpieczna, a w momencie, kiedy podziwiał moje prawie nagie ciało w mojej głowie rozbrzmiała myśl, że byłam dla niego piękna. Chciałam złamać tę barierę, którą postawił Justin w moim umyśle, więc zapragnęłam jego dotyku.

     - Ja… Nie wiem, co się dzieję w mojej głowie. - mruknęłam, kiedy nieśmiałość wdarła się do mojej głowy.

           Nie czekał długo na cokolwiek z mojej strony. Podszedł i wyciągnąwszy mi koszulkę z rąk, założył mi ją przez głowę. Uśmiechnął się, a następnie uchwycił moją twarz w dłonie.

     - Nie skrzywdzę cię. - stwierdził i złożył na moich ustach delikatny pocałunek, któremu się nie oparłam.

           Kiedy się odsunął i wpatrywał się w moje oczy, nie potrafiłam oderwać swojego wzroku od jego postury. Był inny. Tak bardzo różnił się od Justina, że zaczęłam swoje uczucia, które odrzucał Justin, oddawać w ręce Dave'a.

           Ubrałam się do końca, pod czujnym okiem przyjaciela, a następnie oboje usiedliśmy się na łóżku, naprzeciwko siebie i zatraciliśmy w rozmowie. Dave ciągle wypytywał mnie o Justina, przez co mój humor się wypalał.

     - Dlaczego nadal z nim jesteś, Amy? On cię niszczy. - spytał ze smutkiem w głosie.

     - Dave, to jest bardzo skomplikowane. On pojawił się w momencie, kiedy moje życie się waliło.- jęknęłam, pozbawiona wszelkiej radości z życia -  Wyrwał mnie z obłędu, w którym żyłam.. Teraz w ogóle go nie poznaję, jakby zniknął. - spuściłam  wzrok na swoje dłonie.

           Chłopak chwycił mój podbródek i uniósł moją twarz do góry. Zmusił mnie, abym chociaż na chwilę zajrzała w jego oczy. Było w nich zrozumienie i troska, której mi tak bardzo brakowało. Mimowolnie się do niego przysunęłam i musnęłam jego wargi, tym samym czując coś, czego już dawno nie pamiętałam. Czułam ponownie ściski w swoim brzuchu, jakbym ponownie się zakochiwała.

           Dave dawał mi poczucie własnej wartości i to cholerne bezpieczeństwo, którego potrzebowałam. Zaczynałam się bać Justina, przez jego wahania nastrojów. Nazwał mnie dziwką, przez co zaczynałam się czuć jak brudna, bezużyteczna osoba. Jednak Dave przez swój dotyk, ciepło i czułość, dawał mi minimalną nadzieję, że jednak taka nie byłam, że zostałam w jakimś stopni tą Amy, którą poznał na początku.

     - Dave...- jęknęłam, tym samym odsuwając się od niego. - Czy uważasz, że jestem dziwką?- Spytałam z lekko chrypą w głosie.

           Swój wzrok wbiłam w jego lekko skamieniałą twarz. Wykazywała zdziwienie i niezrozumienie, lecz gdy tylko uchyliłam usta, aby coś dopowiedzieć, ujął moją dłoń i przystawił ją do swoich ust, całując każdy palec z osobna, po czym swój wzrok zawiesił na mnie.

     - Jak mogłaś pomyśleć, że mogłabyś nią być... - Jego głos wydawał się tak ochrypły, że z trudem go usłyszałam - Nie jesteś ... - pokręcił lekko swoją głową i tym samym zaczerpnęłam głośno powietrza.

     - Nie jesteś... - powtórzył nieco ciszej i przysunął się bliżej mnie, siadając za mną i przyciągając do siebie tak, abym opierała się o jego dość mocno wyrzeźbiony tors.

     - Powiedział mi, że nią jestem - szepnęłam, wpatrując się w swoje wyprostowane nogi.

           Czułam się onieśmielona i zawstydzona. Nigdy nie pomyślałabym, że mój własny chłopak mógłby pomyśleć o mnie w ten sposób. Wydawało mi się, że byłam dla niego ważna i kochał mnie mimo tego przez co przeszliśmy. Mimo, że los ukarał nas w ten sposób. Teraz jego przyjaciel stał się moim oparciem, ale bałam się jedynie tego, co zaczynało się między nami dziać. Bałam się, że moje serce zechce być bliżej niego. Bałam się, że Parker mógłby mnie zniszczyć tak samo, jak resztę ludzi, których uważał za swoich wrogów i pozbywał się ich w mgnieniu oka, gdy jego ciałem władał Shadow.

     - Nie myśl o tym, dobrze? - szepnął nad moim lewym ramieniem, tym samym odgarniając opuszkami palców włosy za ucho - Był zły, poniosło go. - musnął ustami płatek ucha, a chwilę potem delikatnie je zagryzł - Proszę, nie myśl już o tym wszystkim tak bardzo, bo naprawdę nie lubię patrzeć jak płaczesz. - przejechał palcami po długości mojego ramienia, a potem złączył nasze palce - Uśmiechnij się - kciukiem zaczął gładzić moją dłoń

     - Dlaczego to robisz? - spytałam​, lekko speszona jego zachowaniem. -  Dlaczego jesteś tutaj ze mną i mi to wszystko mówisz?- odwróciłam swoją głowę, tak aby widzieć wyraz jego twarzy.

           Po dłuższej chwili nie usłyszałam odpowiedzi. Czułam jego delikatny oddech na swoim ramieniu, przez co moje myśli odnajdywały ukojenie.

     - Bo mi zależy... na tobie, Amy. - mruknął, a ja nie mogłam przestać podziwiać jego pełnych, ciemnych oczu.

           Wpatrywałam się w niego jak oszołomiona. Wiedziałam, że mogłabym bez skrupułów odpowiedzieć mu to samo, lecz bałam się Justina i jego reakcji, na taki obrót sprawy i uczuć.  Byłam rozdarta pomiędzy dwoma chłopakami, którzy byli przyjaciółmi od kilku lat. Nie chciałam skrzywdzić żadnego z nich, przez co sama czułam się raniona.

     - Co chcesz usłyszeć? Co chcesz, abym odpowiedziała?- Spytałam łagodnie, a mój głos zaczął się załamywać.

           Chłopak popatrzył na mnie przez kilka sekund, po czym bez słowa przymknął swoje powieki i musnął moje czoło. - Nie musisz nic mówić. - mruknął, tuląc mnie do siebie. Poczułam niesamowite ciepło z jego strony. Dawał mi siłę, aby przetrwać każdą następną minutę nadchodzącego życia.

Justin's POV

           Miałem mętlik w głowie. Przez większość drogi zastanawiałam się, czy plan, który dostałem, nie był jakimś podstępem. Byłem gotowy, by pozmieniać każdy szczegół planu, przygotowanego przez mojego dobrego kumpla, ale tego nie zrobiłem. Teraz już nie potrafiłem zmierzyć się z własnymi słabościami. Wyjąłem broń z kieszeni, po czym wysiadłem, a chłopacy zrobili to samo, nie oczekując ode mnie jakiegoś zdania motywującego.

     - Gotowi? - zapytałem, odblokowując broń.

           Obaj skinęli swoimi głowami, przez co chociaż w mniejszym stopniu zadarłem w sobie niechęć do ich udziału w akcji. Spojrzałem na zegarek i odliczałem ostatnią minutę spokoju, panującego w mojej głowie. Wiedziałem, ze już za chwilę moim ciałem zawładnęłaby adrenalina i porywczość, lecz nie potrafiłem się z tym oswoić tak do końca.

           Wybijała właśnie dwudziesta druga trzydzieści, a to oznaczało, że właśnie w tej chwili rozpoczęła się najważniejsza akcja od kilkunastu dni.

     - Do dzieła - syknąłem w miarę głośno i zacząłem biec w stronę magazynu, pozostawiając za sobą cień swojego człowieczeństwa, gdyż teraz liczyła się zaradność i nic poza nią.

     - Thomas!  Ty na lewą stronę! - krzyknąłem, wbiegając na posesję czwartego magazynu od północy, który mieliśmy obrabować, a potem wysadzić w powietrze.

           Widziałem, że reszta nie czuła się zbyt pewnie, ale potrzebowałem ich. Musieli się wziąć w garść i zawalczyć z uczuciem strachu. Zmniejszyć go do minimum. To był nasz jedyny ratunek z tej zjebanej sytuacji. Nie mogliśmy się zawahać, bo mieliśmy tylko jedno podejście. Jeden ruch, aby wszystko zdobyć... lub przegrać.

     - Jason! - warknąłem i wrogo na niego spojrzałem, aby przywołać w nim porządek i zdrowe myślenie, które kiedyś było u niego na porządku dziennym, nie wspominając o zauroczeniu do matki Amy.

           Sam miałem bariery i zawahania co do tej akcji, ale je odrzuciłem. Zamknąłem je w oddzielnym schowku, a żądzy zabijania pozwoliłem wedrzeć się na pierwsze miejsce. Gdy znalazłem się u drzwi magazynu, wsadziłem drucik do kłódki i starałem się jak najszybciej otworzyć zamek. - Kurwa, no dalej! - wrzasnąłem sam do siebie, po czym kłódka uległa otwarciu. Szarpnąłem ją i gwałtownym ruchem rozchyliłem drzwi magazynu.

           Było ciemno, a ze środka zaczął wydostawać się bardzo nieprzyjemny zapach zmieszany z benzyną i rozkładem ludzkiego ciała.

     - Brać co się da, już! - syknąłem, wbiegając do środka.

           Jason i Thomas zrobili to samo, co ja i zaczęli pakować wszystko co wpadało w ich ręce. W pewnej chwili, gdy zacząłem przeczesywać w dłoni jedną z broni, dostrzegłem, że Thomas od dłuższej chwili przeglądał w dłoni jakieś pudełko, nie wykonując nic poza tym. Krzyknąłem, kiedy chłopak miotał się po całym magazynie.

     - Justin! Tu są kartony z amfą! - Odkrzyknął, pogrążony tą myślą.

           Władowałem do plecaka bombę i amunicje, którą znalazłem, po czym podszedłem do swojego przyjaciela i zaskoczony spojrzałem na kartony. Nie podejrzewałem swojego wroga o handel narkotykami. To było miłe zaskoczenie.

           Nie wiedziałem jednak czy powinniśmy zabrać ze sobą chociażby jeden, niewielki karton. Nie mieliśmy tyle czasu. - Stary, zostaw to, zaraz musimy się stąd zwijać! - burknąłem, podnosząc z ziemi jakąś broń, która leżała obok pudeł.

     - Weźmy jeden...- Chłopak zdjął swój plecak i wpakował do niego jeden większy karton i drugi mniejszy.

     - Justin! Zostały nam dwie minuty, zmywajmy się stąd, mamy wszystko!- krzyknął Jason, a w jego głosie słyszałem strach.

           Wszyscy się baliśmy, że zostalibyśmy wystawieni, ale trzeba było to zignorować. Dotarliśmy już do takiego punku, że trzeba było wykorzystać wszystkie możliwe sposoby, aby zabrać broń, amunicje i wysadzić ten magazyn.

           Podbiegłem do regału, który znajdował się przy drzwiach i zgarnąłem jeszcze jedną, tym razem lepszą broń, aby posiadać dobre wyposażenie. Ująłem w dłoń jedną butlę benzyny, która stała przy drewnianych balach, po czym zacząłem rozlewać substancję po całym magazynie. Razem z Jasonem przez niepełną minutę rozprowadziliśmy większą część benzyny po powierzchni pomieszczenia. Oboje to sprawnie robiliśmy, lecz gdy Jason zaczął w pewnej chwili szukać zapałek, ogarnęła mnie panika. Thomas właśnie zmierzał ku wyjściu, a ja usłyszałem pisk opon. - No nie wierzę... - syknąłem, zarzucając plecak na plecy i rozglądając się, czy niczego nie przeoczyłem.

     - Kurwa, McCann!-  Thom wbiegł  z powrotem do magazynu, dając nam dobitne ostrzeżenie.

           Zacząłem przeczesywać wzrokiem pomieszczenie. - Musimy go wysadzić!- zacząłem krzyczeć i przeszukiwać kieszenie kurtki. Kiedy znalazłem zapalniczkę, rzuciłem ją w stronę Thomasa.

     - Podpalcie ten syf, ja zatrzymam go jak najdłużej tutaj. Wysadzimy go razem z jego magazynem. - odwróciłem się i zacząłem podążać w kierunku wyjścia - Idźcie na drugi koniec i tam rozpalcie to cholerstwo. Sami wyjdźcie tamtym oknem. - ponownie na nich spojrzałem i wskazałem palcem niewielkie okienko, znajdujące się tuż na końcu budowli. - Spotkamy się za szóstym magazynem. Już!- ponagliłem ich, kiedy oni patrzyli na mnie dzikimi spojrzeniami.

     - Shadow... - Zaczął Thomas, ale Jason nie czekając dłużej chwycił go za ramię i pociągnął za sobą.

           Wiedziałem, że coś w tym planie mi nie pasowało. Od rozmowy z jednym ze swoich przyjaciół zrozumiałem, że byłem zbyt naiwny i wszystko pozostawiałem w rękach innej osoby. Miałem złe przeczucie, ale to po prostu olałem. Zacisnąłem pięści i usta, gdy jego samochód zatrzymał się tuż obok mojego. Nie spodziewałem się takiego obrotu sprawy. Zaciskałem w dłoni odblokowaną broń i cały zacząłem się gotować ze złości, gdy McCann wysiadł z samochodu z rozbawioną miną.

     - No Parker. Ponownie się spotykamy. - wydął usta w szerokim uśmiechu. - Tyle, że sytuacja sprzyja mnie. - rozłożył swoje dłonie, jakby witał kogoś bardzo mu bliskiego - Jesteś takim dupkiem. - klasnął w dłonie - Myślałeś, że pozwoliłbym na obrabowanie mojego magazynu? - zaśmiał się tak ironicznie, że aż poczułem, jak moje mięśnie zaczęły się napinać.

     - A ty myślałeś, że tak po prostu bym ci odpuścił? - syknąłem, z goryczą w głosie.

            Jego wyraz twarzy jeszcze bardziej pchał mnie w stronę użycia broni. Chciałam go rozstrzelać, połamać i powyrywać jego wszystkie wnętrzności, a potem spalić w ogniu. Pragnąłem jego śmierci zbyt mocno, by móc opanować w sobie te uczucia

           Poczułem ogarniające moje ciało ciepło, a kiedy odwróciłem głowę za siebie, ujrzałem ogień. Tak piękne, iskrzące się płomienie od których biło niesamowite ciepło. Uśmiechnąłem się szeroko i powróciłem spojrzeniem na McCanna, który wytężał swój wzrok.

     - No, to twoja amunicja zaraz wyleci w powietrze. - syknąłem i nie wytrzymałem.

           Uniosłem broń i wycelowałem w jego serce, lecz nim strzeliłem, w powietrzu rozległ się odgłos strzału. To ja zostałem postrzelony. Poczułem niesamowity ból w swoim lewym ramieniu i w desperacji nacisnąłem spust pistoletu. Nie wiedziałem, dokąd udał się pocisk, bo sam upadłem na ziemię, jęcząc z bólu, który przedostawał się do pleców, klatki piersiowej, a na końcu do mojego umysłu.

           Gdy uniosłem głowę, dostrzegłem jak z samochodu wysiadł Dark i zaczął podchodzić w moją stronę. Z grymasem na twarzy próbowałem wstać i pozbierać się do kupy, nie zwracając uwagi na ból. Przeklinałem i walczyłem z samym sobą. Byłem zły. Emanowała ze mnie nienawiść i chęć mordu, przez co zacząłem tracić kontrolę nad swoim ciałem.

     - Justin! - Usłyszałem swoje imię jakby z jakiegoś budynku, a po chwili rozległy się trzy strzały.

           McCann i Dark oberwali, a opona od jego auta została przebita. Leżąc na ziemi, czułem tylko ostry zapach dymu i benzyny. Za chwilę wszystko miało pójść z dymem, a ja ledwo mogłem unieść głowę. Nie wiedziałem, skąd dobiegły strzały, ani co działo się z McCannem. Zacisnąłem powieki i spróbowałem się podnieść, jedną ręką zaciskając ranę. Uniosłem się do pozycji siedzącej, a przy mnie w jednej sekundzie pojawił się Nevil.

     - Stary, plan B.- Uśmiechnął się przyjaźnie i pomógł mi wstać.

           Zacząłem dusić się oparami dymu, a co za tym szło, spowalniałem nie tylko siebie, ale i Nevila. Wziąłem się w garść i zaciskając w dłoni ranę oraz ramiączko od plecaka, doszedłem do auta.

     - Prowadź. - jęknąłem, po czym wsiadłem na miejsce pasażera, a mój wspólnik usiadł za kierownicą i w mgnieniu oka wyjechał z posesji, pozostawiając za sobą pogrążony w płomieniach magazyn z amunicjami i jakąkolwiek inną bronią.

     - Thomas i Jason czekają za szóstym magazynem - warknąłem lekko zły na samego siebie - Kurwa! -uderzyłem dłońmi w swoje uda, zapominając o ranie i bólu, jaki mi doskwierał.

     - Uspokój się. - powiedział, bardziej jednak skupiając się na drodze.

           Dojechaliśmy do szóstego magazynu i wtedy Nevil wysiadając z samochodu, gwizdnął, używając do tego swoich palców. Po chwili zza budynku wyłonili się moi towarzysze, po czym bez słowa wsiedli do auta i zaczęli dziękować Nevil'owi za pomoc i plan, którym zostaliśmy obdarzeni. W podzięce lekko skinął głową, a ja nie odezwałem się ani słowem, bo nawet nie byłem w stanie.

           W pewnej chwili jeden z nich zapytał, co mi było, podczas gdy wydawałem z siebie oznaki słabości w postaci nieunormowanego oddechu i ostrych syknięć.

     - Nic.- Warknąłem i poprawiłem się w siedzeniu.

     - No przecież widzę... - syknął, wystawiając głowę w przód, tym samym będąc bliżej mnie. - Jesteś ranny... - Dodał lekko zły.

     - No i? Ważne, że wy jesteście cali. - warknąłem zdenerwowany - Zresztą dajcie mi spokój, okej? Poradzę sobie! - krzyknąłem, spoglądając na Jasona.

         Jego twarz nie wyrażała żadnego, pozytywnego nastawienia. Mój wzrok zawiesił się na jego spojrzeniu.- Wszystko ok.- Powiedziałem nieco łagodniej. Jakieś bezsensowne kłótnie nie były nam teraz potrzebne. Wzrokiem powróciłem na ulicę, wpatrując się w przerywane, białe kreski na jezdni.

     - Dokąd?- Spytał kierowca, nie zwracając uwagi na naszą rozmowę.

Thomas podał mu adres mieszkania Amandy, po czym on bez żadnego problemu skręcił w daną ulicę. W pewnej chwili dostrzegłem jadącą na sygnale policję i straż pożarną. Wiedziałem, że ktoś na pewno zgłosiłby pożar, ale nie sądziłem, że nastąpiłoby to w tak szybkim czasie.

     - Mam nadzieję, że wszystko wyleciało w powietrze... - Syknąłem, gdy Nevil wjechał na posesję.

     - Ja też..- Westchnął Thomas, po czym wysiadł z samochodu, trzaskając drzwiami.

           Wygrzebałem się jakoś z miejsca pasażera i dostrzegłem, że moje ciuchy były przesiąknięte krwią. Przekląłem w myślach i oparłem się o samochód, aby nie upaść, po dość mocnym zawrocie głowy. Poczułem silne ukłucie w klatce piersiowej, które było odzwierciedleniem wbijającego noża w serce.

           Jason od razu do mnie doskoczył, lecz tym razem nie chciałem robić z tego jakiegoś problemu. Z jego pomocą wszedłem do mieszkania i od razu poszedłem z nim do łazienki, nie martwiąc się o cokolwiek innego, niżeli o swoje własne zdrowie.

           Zamknąłem drzwi z trzaskiem i usiadłem na toalecie. Powolnymi ruchami pozbyłem się odzieży, która stała się bandażem dla mojego ciała. Podniosłem się, opierając o umywalkę. Spojrzałem w lustro, które ukazało moje odbicie.  Zobaczyłem dziurę w klatce piersiowej i od razu wiedziałem, że to nie było tylko małe draśnięcie. Kula była zbyt głęboko, abym mógł ją samodzielnie wyciągnąć.

     - Ja pierdole!- Wrzasnąłem i kopnąłem w szafkę pod umywalką.

           Wtedy moje ciało ogarnął jeszcze większy ból. Nie byłem w stanie go znieść. Krzyk pomagał mi go zagłuszyć, lecz odbierał mi resztki sił. Osunąłem się na ziemię, a w moich oczach po raz pierwszy od dłuższego czasu pojawiły się łzy spowodowane bezsilnością, bólem oraz brakiem jakiegokolwiek sposobu ratunku i obrony przed człowieczeństwem. Nagle drzwi uległy powolnemu otworzeniu, a gdy gwałtownie odwróciłem głowę, w progu stanęła krucha sylwetka Amandy.

           Spoglądała na mnie ze strachem w oczach. Na mojej klatce piersiowej była rozmazana krew, która strumieniem wylewała się z rany. Kiedy ją ujrzałem, moje serce zabiło szybciej. Cieszyłem się, że ją widziałem. Chciałem ją przytulić, ale tkwiący we mnie Shadow, nie pozwalał mi na to.

     - Justin...- jej głos zaczął się łamać i w ułamku sekundy, klęczała już przy mnie.

           Rozchyliłem swoje wargi i swoją drugą dłonią pogładziłem jej lewe udo. - Nie martw się, poradzę sobie. - jęknąłem, zaglądając w jej oczy.

           Dłońmi gładziła moje włosy i rękę, jakby trzymała w nich swój cały świat - mnie. Ona była źródłem mego życia. To ona po raz pierwszy dała mi nadzieję na lepsze życie. Zaczęła mnie wypełniać i ukazywać nowe oblicza miłości. Było idealnie, a ja to po pewnym czasie odrzuciłem. Odrzuciłem, gdy ponownie musiałem stać się zadufanym w sobie gnojkiem i odstawić uczucia w szufladę, z której nie mogłem korzystać.

     - Amy, nie płacz. - mruknąłem cicho, jednocześnie wiercąc się na podłodze z rozdzierającego w moim ciele bólu.

     - Justin, musimy jechać do szpitala. - Zaczęła panikować, a ja aż poczułem uścisk w żołądku, kiedy po tym wszystkim co jej zrobiłem, ona nadal tutaj była.

     - Słońce...- mruknąłem, a ona położyła palec wskazujący na moich ustach i pogładziła moje włosy.

           Chciałem jej, a jednocześnie pragnąłem, aby mnie zostawiła. Walczyłem ze samym sobą, walczyłem o to, aby być Justinem - dla niej, dla Amandy, ale Shadow nie dawał za wygraną. Rozdzierał mnie od środka, zabierając całe dobro, które było we mnie i tym samym miłość, którą żywiłem wobec tej dziewczyny.

           Wziąłem kilka głębszych oddechów i przyłożyłem dłoń do rany. Ból zaczął władać całym mym ciałem, zaczęło mi się ciężej oddychać, a obraz uciekał mi z przed oczu, niczym krajobrazy podziwiające z rozpędzonego auta do 200 km/h.

           Widziałem tylko czarne mroczki, które były rozsypane po moim polu widzenia. Wtedy drzwi od łazienki się otworzyły i usłyszałem głos Dave'a.

     - Amy?  Co ty robisz? - Jednak dziewczyna zignorowała jego obecność i  zaczęła poklepywać mnie po policzku.

     - Justin? Justin? Słyszysz? Nie... - wydawała się być pogrążona w rozpaczy - Nie zasypiaj... Nie zamykaj oczu... - jej głos stawał się coraz mniej słyszalny, a moje powieki się zamykały.

     - Dobrze. Niech cierpi, tak jak ty cierpisz przez niego... - Usłyszałem szept chłopaka, a później moje mięśnie się rozluźniły.

___________________________________________________________
No moim Drodzy...
Nowy rozdział mam nadzieję, że chociaż w małym stopniu się Wam spodobał.
Jak widzicie, pojawił się nowy szablon. - co myślicie?
Widzę, że chyba coraz mniej osób czyta Shadow.
Mam rację?
Jeżeli się mylę, pozostawcie komentarz.


                                  CZYTASZ? = KOMENTUJESZ! Pamiętaj!