~ Rozdział piętnasty

          Pokonywałem jednorazowo po trzy schodki. Byłem tak bardzo spragniony widoku mojej Amandy, że nawet ból w udzie przestał mieć jakiekolwiek znaczenie. Gdy znalazłem się u szczytu schodów, zacisnąłem nerwowo pięści i zmarszczyłem czoło. Na wprost widniało kilka drzwi i nie wiedziałem, które powinien otworzyć.

          Postanowiłem sprawdzić każde wejście po kolei. W pierwszych dwóch niczego ciekawego, oprócz kilku walizek i pootwieranych szaf nie znalazłem. Trzecie pomieszczenie okazało się pokojem Dave'a, ale jego tu nie było. Przełknąłem ślinę, kiedy przystanąłem przed ostatnimi drzwiami. Postanowiłem zapukać, ale gdy po kilku sekundach nikt nie odpowiadał - lekko je popchnąłem z nadzieją, że właśnie tam była moja kobieta.

          Drzwi lekko zaskrzypiały, dając o sobie znać tak samo, jak deski pod dywanem, gdy stawiałem kolejne kroki. Z początku wydawało mi się, że pokój był pusty. Moje serce zaczęło szaleć i kiedy miałem już wołać Jasona, dostrzegłem pukiel kasztanowych włosów na jasnoniebieskiej poduszce.

          Nie zważając na skrzypienie desek, podbiegłem do łóżka, klękając przy nim. Uśmiechnąłem się na widok Amandy, przykrytej aż po nos kołdrą. Wyciągnąłem rękę i zdjąłem z niej okrycie, aby móc zobaczyć twarz.

          Przejechałem palcem wskazującym po policzku, a Amy słodko zamruczała, podkurczając ramiona. Nie minęło kilka sekund i leżała już na plecach, przeciągając się tak seksownie, że zagryzłem wargę z wrażenia.

     - Amy... - Szepnąłem, nie wiedząc, czy się obudziła.

          Dziewczyna nagle znieruchomiała. Najpierw rozchyliły się jej wargi, bardzo delikatnie. Przejechała po nich swoim językiem, ukazując jego koniuszek. Przełknąłem ślinę, nie wiedząc, co takiego się stało. Wtedy otworzyła oczy. Były podkrążone i z lekka czerwone. Płakała. Zieleń jej przepięknych tęczówek wypełniał ból, ale i iskierki radości. Zaczęła głęboko oddychać, więc postanowiłem się uśmiechnąć. Dłonią jeszcze raz przejechałem po jej gładkim policzku, a ona zamknęła powieki.

     - Jestem tu, Amy. Wszystko już będzie dobrze. - Wyszeptałem cicho i ucałowałem jej czoło.

          Nie zdążyła minąć nawet chwila, a ona popchnęła mnie do tyłu tak, że położyłem się na podłodze. Myślałem, że mnie odepchnęła, ale poczułem ją na sobie. Leżała na mnie i wtulała się tak mocno, że mogłaby mnie udusić. Kolano nieco wbiła w moje udo, co przyprawiło mnie o ból. Zacisnąłem wargę, objąłem ją i zwinnym ruchem przetoczyłem się z nią i wylądowałem na niej.

     - Skarbie, jestem ranny, ale nie mocno - zaśmiałem się, aby nie zaczęła panikować - Ja też się bardzo cieszę, że ciebie widzę. - Założyłem zagubione kosmyki jej włosów za ucho.

          Milczała, a wzrokiem ciągle wodziła po mojej twarzy. Nagle radość z jej oczu odpłynęła, a uśmiech, który i tak był delikatny, znikł. Spoważniałem, nie odrywając spojrzenia od tej pięknej istoty.

     - Co się stało? - Spytałem ciszej, niż zamierzałem.

          Przełknęła ślinę i zaczęła szybciej oddychać. - Nie chciałeś mnie. - Napięła swoje mięśnie i próbowała się wydostać spod mojego ciężaru. - Nie chciałeś, żebym wróciła...- Zaczęła się szarpać, zaciskając mocno powieki. Nie wiedziałem, o co jej chodziło, dlatego złapałem ją za nadgarstki i przygwoździłem je do podłogi.

     - O czym ty mówisz, skarbie? Hej...- Mój głos był łagodny, jednak ja sam byłem zdezorientowany.

          Zaciskała nerwowo wnętrze swojego policzka, tak samo jak ja, gdy byłem zdenerwowany. Chyba podchwyciła to ode mnie. Oblizałem usta, złączyłem nadgarstki i ująłem je w jednym uścisku nad jej głową, natomiast wolną ręką ująłem jej policzek i delikatnie głaskałem go kciukiem.

     - Otwórz oczy, Amando. Spójrz, jestem tutaj. - Starałem się mówić bardzo spokojnym tonem głosu, ale to było trudne, bo miłość mojego życia, nie chciała nawet na mnie spojrzeć, na dodatek mocno się szarpała, jakbym był pierwszym lepszym gwałcicielem - Amy, kochanie. Już po akcji, zobacz. Żyję. - Pochyliłem się - Przyjechałem po ciebie. - Szepnąłem w jej usta - To już koniec...

     - Nie... - Zaczęła płakać.

          Najgorszy widok, jaki mogłem sobie wyobrazić, to była cierpiąca Amy, zanosząca się płaczem. Nie żadna pieprzona krew, nie trupy, czy moi zranieni kumple.

          Westchnąłem głośno i musnąłem ustami jej czoło. - Amando, proszę. -  Nie mogłem znieść tego, że nie chciała nawet na mnie spojrzeć. - Przyjechałem po ciebie. - Powtórzyłem tak czule, jak tylko potrafiłem.

          Nie minęła chwila, a ona zaczęła mówić tak szybko, że ledwo wyłapywałem znaczenie zdań.

     - Powiedziałeś, że nie chcesz mnie widzieć, że wolisz być Shadow. Dałeś mi wisiorek, kochałeś się ze mną, a potem... Przez telefon, przez Dave'a zostawiłeś mnie i kazałeś nie wracać.- Otworzyła oczy, a jej spojrzenie wykazywało więcej bólu, niż słowa.

          Wpatrywałem się w jej oczy i starałem się zrozumieć to, co właśnie mi powiedziała. Zamarłem, gdy uderzyło we mnie znaczenie tych słów. Puściłem nadgarstki i wstałem chwiejnym krokiem, utrzymując ciężar na jednej nodze. Schyliłem się, pomogłem jej wstać. Przełknąłem ślinę i położyłem obie dłonie po obu stronach jej ramion.

     - Amando. - Nabrałem powietrza do płuc, a zaraz potem obdarowałem ją swoim spojrzeniem - Spójrz na mnie. - Oczekiwałem, aż to wykona, a gdy to zrobiła, tak bardzo pragnąłem ją pocałować - Nigdy, przenigdy... Nie postawiłbym Shadow ponad naszą miłość. Musiałem pozbyć się ciężaru, jaki spoczywał na twoim - zmarszczyłem brwi i lekko zacisnąłem dłonie na jej ciele - naszym bezpieczeństwie, ale nigdy nie byłbym w stanie pozwolić ci odejść. Jesteś moim sercem, pamiętasz? - Mimowolnie się uśmiechnąłem - Wtedy, myślałem, że to Dave. Nie wiedziałem, że to ty dzwoniłaś... On cały czas truł mi tyłek jakimiś błahostkami, chciał, abym był zazdrosny. - Powiedziałem nieco głośniej - Przepraszam, tak bardzo przepraszam. Chciałbym, abyś była szczęśliwa, ze mną. Amy... - Czułem, że mój głos w tym momencie zaczął się łamać - Tak bardzo cię kocham, skarbie... - Ująłem dłońmi jej twarz i oparłem swoje czoło o jej - Błagam, nie zostawiaj mnie... - Wyjęczałem cicho.

Amy's POV

          Czując niesamowite ciepło od Justina, wiedziałam, że to wszystko było jednym, wielkim kłamstwem. Przecież mnie kochał, dał mi dowód naszej miłości, więc jak mógłby mnie zostawić? Od tak?

     - Justin... - Mocno go objęłam, nie mogąc pohamować płaczu, który z każdą kolejną sekundą wzbierał na sile.

          Kochałam go tak bardzo mocno, że byłabym w stanie wybaczyć mu wszystko. Dosłownie. Kiedy zauważył moją zmianę, zaczął się rozluźniać. Jego twarz tonęła w moich włosach, zaciągał się ich zapachem, a ja wdychałam jego, który był inny niż dotychczas. Bardzo drogie perfumy, żel pod prysznic i Justin. Taka mieszanka była tak odurzająca, że przyprawiło mnie to o dreszcze i skurcze w brzuchu.

          Oddaliłam się kawałek i pocałowałam go. Chciałam go i w końcu miałam. Oddał pocałunek z jeszcze większym pragnieniem, ssąc moje wargi i przejeżdżając koniuszkiem języka po moich ustach, prosząc o wstęp. Gdy mu na to pozwoliłam, zawładnął mną. Oddałam mu się i przyjmowałam jego namiętność z otwartością. Tylko dzięki niemu robiło mi się lżej na sercu i byłam w stanie przeżywać kolejne minuty swojego życia z nadzieją oraz wiarą w lepsze jutro.

         Całował mnie tak, jakby robił to po raz ostatni. Tak jak ja jemu, on oddał mi się cały bez reszty. Wodził dłońmi po moich plecach i pośladkach. Nie czułam nigdy wcześniej takiej potrzeby bliskości jak wtedy, kiedy błagał mnie, bym go nie zostawiała, kiedy to ja myślałam, że opuścił mnie po raz kolejny.

          Jęknęłam, przerywając nasz pocałunek, na co mój mężczyzna mruknął niezadowolony. - Łańcuszek...- Szepnęłam, podchodząc do łóżka i wygrzebując z pościeli naszyjnik, który Dave zerwał mi z szyi, podczas naszej sprzeczki.

          Parker nawet nie drgnął. Stał przez chwilę wbity w ziemię, zbity z tropu. Cicho westchnął, podszedł do mnie i wziął go. Kiedy ujrzał, że zapięcie uległo popsuciu, zmarszczył brwi i przeniósł wzrok na mnie. - Chcesz mi powiedzieć, że sama go sobie zerwałaś? - Uniósł jedną brew - Szarpnęłaś go i wyrzuciłaś? Amanda, co tu się stało? - Zacisnął go w dłoni tak, aż pobielały mu knykcie.

          Znowu łzy nagromadziły mi się pod powiekami. - Ja go nie zerwałam. - Nie chciałem, aby Justin pokłócił się z Dave'em z mojego powodu, jednak nie mogłam go okłamywać. - Dave to zrobił. - Spojrzałam na swoje stopy.

          Usłyszałam cichy warkot, ale gdy uniosłam głowę do góry, jego wyraz twarzy nie uległ zmianie. Wręcz przeciwnie. Uśmiechnął się i poluźnił uścisk dłoni. Podszedł do mnie i ponownie musnął moje usta swoimi, tym razem tak delikatnie, co przypomniało muśnięcie piórkiem. Spojrzałam w jego oczy po raz kolejny, doszukując się w nich jego emocji, ale jak zwykle potrafił je sprytnie ukrywać.

     - Dość tego, ok? - Przejechał dłonią po moich włosach, po całej ich długości - Wracamy do domu z Jasonem, a potem wyjedziemy. Chcę, abyś w końcu zaznała czegoś więcej, niż ciągły strach. - Przytulił mnie do siebie, na co się ucieszyłam i mocno go objęłam, odwzajemniając uścisk. - Pokażę ci, jak można cieszyć się choćby ze wspólnie spędzanego czasu, podczas najwspanialszych rozrywek na świecie - Musnął ustami czubek głowy, a potem potarł swoją dłonią, która trzymała łańcuszek moje ramię i cicho dodał - Chodźmy, nie chcę, abyśmy tracili czas na zbędne przebywanie w tym miejscu.

          Ujęłam dłoń Justina i splotłam nasze palce. Poczułam się szczęśliwa i bezpieczna, dzięki obecności Justina. Wierzyłam w każde jego słowo, mimo że wiele razy zawiodłam się na jego obietnicach, nie potrafiłam wyprzeć miłości do niego. Był mi przeznaczony i nic nie mogło tego zmienić.

          Kiedy schodziliśmy ze schodów, dotarły do nas krzyki. Wyłapałam głos Dave'a i momentalnie zatrzymałam się na schodach, jednocześnie sprawiając, że i Justin stanął w bezruchu.

     - Co się stało? - Rzucił mi pytające spojrzenie.

          Po wczorajszej sytuacji z Dave'em, nie czułam się pewnie. Bałam się go i jednocześnie pragnęłam, aby zniknął z powierzchni ziemi za to, co próbował zrobić mi dzień wcześniej i za fakt, iż tak strasznie mnie okłamał. - Amando, jesteś ze mną bezpieczna. Chodź...- Justin przyciągnął mnie do siebie i objął w tali, prowadząc na dół.

          Kiedy postawiłam obie stopy na drewnianej posadzce w korytarzu ujrzałam, jak Jason odpychał od siebie Dave'a tak, aby go nie uderzyć. A po minie Knight'a było widać, że bardzo chciał spoliczkować swojego młodszego kolegę. Zerknęłam na Parkera, który nie mógł pohamować wściekłości wymalowanej na twarzy. Puścił mnie i pewnymi krokami zbliżył się do szarpiących się przyjaciół. Ujął Dave'a za koszulkę od tyłu, pociągnął go, a ten z całej siły uderzył plecami o ścianę i się po niej zsunął. Justin go podniósł, ponownie ciągnąc za podkoszulek, a potem z zaciśniętej pięści uderzył go w twarz, nie mając przy tym żadnych skrupułów. To było widać.

     - Nigdy. Więcej. Ci. Nie. Zaufam. - Wysyczał przez zaciśnięte zęby tuż przy jego twarzy, a potem ponownie odepchnął patrząc na niego z góry z widoczną pogardą w głosie - Straciłeś wszystko. Mnie, możliwość widzenia Amandy. - Przełknął ślinę, a mnie aż zmroziło krew w żyłach, bo widok, jakim byłam obdarzona nie wyglądał zadawalająco - Wyrzucam cię z Insiders, rozumiesz? Nie waż się wracać do mojego domu. - Odkopnął jego nogę, która natrafiła na stopę mojego chłopaka, a potem się cofnął i ujął mnie za rękę. - Chodźmy. Musimy jechać. - Dodał nieco łagodniej.

          Przytaknęłam i idąc za Justinem, ujrzałam, jak Dave chciał wstać. Mruczał coś pod nosem, jakby błagał Jasona o pomoc, ale ten niewzruszony poszedł za nami i pierwszy wsiadł do auta, na miejscu kierowcy, oczekując na nas

          Zajęłam miejsce na tyłach samochodu, a Justin usiadł obok mnie. Przez pewien odcinek drogi wszyscy milczeliśmy. Byłam pewna, że Parker, jak i Jason bardzo przeżywali to, co miało miejsce w domku nad jeziorem. Byli tacy roztargnieni, że nawet nie pozwolili mi wziąć walizki z ubraniami, mimo tego wolałam milczeć. Nie chciałam narażać się chłopakom, chyba nawet bałam się, że powiedziałabym coś nieodpowiedniego.

          Po pewnym czasie poczułam dłoń Justina na swoim udzie, co przykuło moją uwagę i wzrok z krajobrazu, które rozprzestrzeniał się za szybką, skierowałam na bruneta.

     - Hm? - Mruknęłam cicho, badając jego nastrój. Justin wzruszył ramionami i oblizał dolną wargę.

     - Dlaczego jesteś taka milcząca? - Spytał łagodnym tonem, a ja uśmiechnęłam się na znak, że wszystko było w porządku. Bez większego wahania, odpięłam pas i wdrapałam się na kolana mojego chłopaka.

          Wtuliłam głowę w zagłębienie jego szyi, dzięki czemu mogłam wdychać jego zapach. - Tęskniłam za tobą. Za twoim ciepłem, zapachem, bijącym sercem. - Cicho wyszeptałam, muskając ustami płatek jego ucha. - Już nigdy mnie nie zostawiaj, obiecaj mi to. Przetrwamy to wszystko już razem, tak? - Otworzyłam szerzej oczy i spojrzałam na niego, swoją dłoń kładąc na jego policzku - Powiedz, że już nic nas nie rozdzieli - Szepnęłam z nadzieją, bo gdyby ktokolwiek lub cokolwiek mogłoby nas ponownie rozdzielić - nie przeżyłabym tego. 
     - Obiecuję ci, Amy. Nikt nas nie rozdzieli, zbyt mocno cię kocham, by oddać cię w ręce osób trzecich. - Wyszeptał w moje ucho i przyciągnął mnie do siebie - Wyjedziemy gdzieś, odpoczniemy. Chcę zacząć nowe życie. Bez tego całego gówna, ale z tobą. Chcę być przy tobie, kiedy zasypiasz, kiedy się budzisz i jesteś uśmiechnięta. Już zawsze będę o ciebie dbał, moja księżniczko... - Dodał i ucałował mój policzek, po czym oboje zaczęliśmy się całować, a ja uroniłam kilka łez, bo bardzo wzruszył mnie swoimi słowami. 

____________________________________
Nowy rozdział, nowy szablon, nowe życie Shadow wraz z Amy. Jak oceniacie? 

+ polecam bloga świetnej dziewczyny ( kocham Cię ♥ ) - proszę, skomentujcie jak Wam się podoba. -
http://bizzle-opowiadanie.blogspot.com  

Ciąg dalszy nastąpi...

CZYTASZ? - KOMENTUJESZ!