~ Epilog

     

 ~ EPILOG

        Wszystko się zmieniło. Nie było już życia bez smutku. Każdy dzień powinien dawać radość i chęć istnienia. Cieszenie się tym, co każdy posiadał powinno być na pierwszym miejscu. Nie posiadałem przy sobie tej jednej, jedynej osoby, którą obdarowałem czymś nieskończonym. Obdarowałem miłością, która nigdy nie odeszłaby w zapomnienie.
        Mógłbym dać odciąć sobie kończyny, jeżeli w ten sposób Amanda by do mnie wróciła. Mógłbym zrobić cokolwiek innego, ażeby ona zrozumiała, jak bardzo żałowałem swoich błędów. Byłem w stanie zakończyć wszystko ze światem przestępczym, wszystko mogłem tak po prostu zakopać, ale co z tego, jeżeli jej nigdzie nie było?
        Nigdy nie sądziłem, że ta dziewczyna byłaby zdolna do odejścia. Znosiła mnie tak długo, ale kiedy zacząłem się orientować, że była dla mnie ptakiem wolności i sercem miłości, ona odważyła się zniknąć z mojego życia? Pragnąłem już nie tylko jej bliskości, lecz bezpieczeństwa. Nigdy bym sobie nie wybaczył, gdyby Amy została zabita przeze mnie.
        Zasługiwała na wszystko to, co było najpiękniejszym darem na świecie. Potrzebowała troski, opieki mimo że zgrywała odważną i pewną siebie kobietę. Ona w pewien sposób intrygowała. Dążyła do wszystkiego zaparcie, a ja jej to wszystko utrudniałem i kiedy to zauważyłem nastała pustka, bo zostałem sam, mając jedynie przy swoim boku garstkę przyjaciół, których także nie potrafiłem docenić.
        Jason od mojego wyjścia ze szpitala wziął mnie pod swoje skrzydła i zaczął kierować w odpowiedni sposób. Nie miałem mu tego za złe. Wręcz pochłaniałem jego wskazówki i dążyłem do tego, by w końcu stać się normalnym człowiekiem. Chciałem uśpić w sobie Shadow. On niszczył mnie od środka, a gdy tylko myślałem o McCann'ie - on się budził. Knight brał mnie w takich momentach na siłownię i kazał wyżywać się na workach treningowych, a czasem urządzał specjalnie dla mnie walki z jednym z chłopaków.
        Thomas codziennie męczył mnie graniem na konsoli. Za wszelką cenę chciał mnie wciągnąć w wir gier, lecz ja nigdy nie potrafiłem się skupić. Nie mogłem tak po prostu zapomnieć o otaczającym mnie świecie, o Amandzie, broni, Shadow. To żyło we mnie, a ja poniekąd żyłem tym wszystkim, nikomu o tym nie mówiąc. Gdy kładłem się spać, widziałem ją. Stała taka bezbronna, uśmiechnięta, a jej oczy wyrażały zupełną pustkę. To było najgorsze, co mogło mnie nawiedzać. Gdybym tylko mógł coś zrobić, od razu bym ją schował w swoich ramionach i już nigdy nikomu nie pozwoliłbym skrzywdzić.
        Dałbym jej wszystko, czego by pragnęła. Już nigdy bym jej nie wyzwał, nie dotknąłbym jej bez pozwolenia. Szanowałbym ją w taki sposób, aby w końcu zaczynała utwierdzać się w tym, że ona odmieniła drogę, którą podążałem, mając na sobie różowe okulary.
        Dave po bardzo długim czasie w końcu mi wybaczył i ponownie zaczęliśmy tworzyć zgrany duet. Na porządek dzienny wróciły jego wygłupy, lecz wiedziałem, że nigdy już nie byłyby takie same, jak kiedyś. Jego także bolało serce i zapewne nie słabiej, niż moje. Postanowiłem z nim raz szczerze pogadać. Moje wątpliwości się utwierdziły i wiedziałem już, że Amy znaczyła dla niego naprawdę bardzo dużo. Obaj zostaliśmy pozbawieni wielkiego skarbu, jakim była ta dziewczyna.
        Kilkakrotnie wykradałem się z domu pod pretekstem pójścia do baru, lecz zamiast tam przebywać, ja jej szukałem. Chciałem zbadać każdy zakątek tego pieprzonego miasta, ale jej nie było. Kiedy wracałem do domu, zamykałem się w swoim pokoju. Jej zdjęcia, które widniały na półkach, przyprawiały mnie o dreszcze na całym ciele i palące łzy w oczach, niczym palące iskry ognia podczas pożaru. Nie dawałem sobie z tym rady. Byłem za słaby.
        Zacząłem pisać pamiętnik. Zapisywałem w nim wszystko to, co gryzło mnie najbardziej. Może kiedyś, gdybym ją odnalazł, miałaby dowód tego, jak bardzo zmieniła moje nastawienie do życia i do tego, czym była prawdziwa miłość. Może, gdyby ona w końcu dała o sobie jakiś znak, byłbym zdolny do wyzwolenia z siebie ducha radości w postaci uśmiechu na twarzy i życia, które w tym momencie odeszło razem z nią. Żyłem, ale w środku byłem martwy. I tak pozostanie, dopóki ona się ponownie nie pojawi. Gdybym miał czekać wieczność - czekałbym. Gdybym któregoś dnia dowiedział się, że moja kochana Amy odeszła - zabiłbym się.

______________________________________________________________

PODZIĘKOWANIA

No i mamy koniec części pierwszej....

Muszę Wam się szczerze przyznać, że zakładając to opowiadanie, będę chciała pisać drugą część. 

Jesteście tak wielkim wsparciem dla mnie od samego początku, że pisanie nowych rozdziałów było dla mnie czymś wspaniałym.

Nigdy nie spotkałam się z tak wiernym gronem czytelników.

Jestem Wam bardzo wdzięczna, że mnie wspieracie i chcecie czytać to, co tutaj dodaję.

Dużą rolę odegrała też Elise. Ona jest moją przyjaciółką w realnym świecie. Zawsze pomagała mi odnaleźć odpowiednie rozwiązanie z każdej sytuacji.

To ona pisała ze mną kilka rozdziałów. Bez niej chwilami bym sobie nie poradziła. Tknęła w to opowiadanie coś unikatowego, za co jestem jej przeogromnie wdzięczna. 

Wszyscy się pytacie, czy faktycznie będzie druga część. 

Odpowiadam: Tak, będzie.

Wasza ilość głosów świadczy o tym, że naprawdę to lubicie, a ja nie mogę Was zawieść :)

Co do drugiej części to nie chcę za dużo ujawniać, ale koncepcję już mam. Kto wie, może Amy wcale nie wróci do Justina? Może faktycznie jej już nie ma? A Justin? Może on w pewnym momencie z tym wszystkim sobie odpuści i wróci do swojego dawnego życia? Ponownie zacznie pić, mieć co noc inną dziewczynę? To wszystko będzie ukazane w nowych perspektywach - w drugiej części.   

A tak krótko tylko ukażę Wam statystyki: 

Liczba wyświetleń ( do tej pory ) : 78 119

Liczba komentarzy ( do tej pory ) :  1251

BARDZO WAM DZIĘKUJĘ I DO ZOBACZENIA ZA DWA TYGODNIE :)
PS. Zmieniłam nazwisko Justina i teraz jest Justin Parker! . :)
Jeszcze raz bardzo Wam dziękuję i chciałabym, abyście nie odeszli przez te dwa tygodnie, gdyż pisanie dla Was jest czymś najpiękniejszym na świecie. Wy mnie rozumiecie. ♥

Pozostawcie komentarz.